مسافر

هیچ چیز تغییر نکرده است.

انگار بیهوده منتظرم که چیزی تغییر کند;

...انتظار!

(بعضی وقتها از این حرف پدر بزرگ ژید خنده ام می گیرد که می گفت:

            "آه ناتانائیل! آیا بدون انتظار هم می شود زندگی کرد؟!!"*)

هنوز همانطور مثل همیشه...

اما این بار وقتی معصومیت معلولم مرد،مثل کسی که در یک قمار همه چیزش را باخته باشد،

باورم شد که همه ی

دست و پا زدن های انسان برای فهمیدن بی نتیجه است.

درست مثل قبل، اما این بار میدانم که گمشده ام،

مثل مسافری در راه مانده که باهمه ی خستگی و گرسنگی و بی پناهی

باز هم حس می کند که جهان برایش

 کوچک است!