رخوت

سجاده ام را گسترده بودم تا رخوتی را که خاص نمازگزاران است ،در خود پذیرا شوم;

در زدند گشودم...

خودم پشت در ایستاده بودم با سینه ای ستبر وشانه هایی پهن و گردنی بر افراشته.

سرم را به سختی بالا گرفتم و با چشمان کم سویم نیم نگاهی به خود انداختم...

سرم را بالا گرفته بودم و قلبی که در چشمانم می تپید چیزی را در آن بالاها می ستود.